Wat Anna Myrte onder ‘vrije geboorte’ verstaat, vat ze in het boek al snel samen: een bevalling waarbij je je eigen keuzes maakt en vertrouwt op het geboorteproces. Autonomie is dus belangrijk: ‘De patiënt gaat haar eigen weg naar gezondheid en wordt hierin ondersteund door zorgprofessionals uit allerlei disciplines die om haar heen staan’. En de belofte die deze aanpak in zich heeft, wordt ook al snel duidelijk: ‘Als je deze periode met bewustzijn doorleeft, dan kun je daar op verschillende manieren de vruchten van plukken. Je relatie verdiept zich, je komt in je kracht te staan, je komt dichter bij jezelf, en je verbindt je met hart en ziel met je kind.’
Op de achterflap lezen we: Korteweg vertelt over hoe je de optimale omstandigheden creëert om de bevalhormonen te laten stromen, over het belang van eigen regie en de zin en onzin van veel protocollen. Ook praktische aspecten zoals bevalhoudingen, goede voeding, het omgaan met pijn en de rol van de partner komen aan bod. Daarnaast beschrijft zij hoe mindfullness kan helpen tijdens (de voorbereiding op) de bevalling en bevat dit boek veel ervaringsverhalen van moeders en zorgverleners.
Onnodig, onnodig, onnodig
Meteen in het eerste hoofdstuk wordt duidelijk waarom dit boek – maar ook deze site en allerlei internetfora over zwangerschap en bevalling zo ongelooflijk belangrijk zijn. Anna Myrte beschrijft haar tweede bevalling, die onnodig in het ziekenhuis plaats vond, onnodig werd ingeleid, daardoor onnodig in een weeënstorm uitmondde en dat alles onnodig in een fel verlichte ruimte. En ja, het van tevoren goed doordachte behandelplan werd onnodig volkomen genegeerd. De twee jonge ouders proberen er het beste van te maken, op een bewonderenswaardig positieve manier, maar Anna Myrthe besluit dat het de volgende keer echt anders moet. Op háár manier. En zo begon ze te schrijven aan ‘Vrije Geboorte’. Gelukkig maar, want de volkomen onnodige angst die er rond deze bevalling door de verloskundige en anderen gezaaid werd, is niet meer van deze tijd. Dus, na zes keer het woordje ‘onnodig’ te hebben gebruikt, begrijp je dat dit boek je ideeën geeft voor een betere en leukere bevalling. Het stopwoordje wat Anna Myrte zelf in dit verband overigens gebruikt is ‘moeten’ en ‘voor de zekerheid’. Bij alles wat er ‘voor de zekerheid’, dus uit angst gedaan wordt, raak je weer wat verder verdwaald van een natuurlijke bevalling.
Angst- en pijncultuur werkt averechts
In haar zoektocht stuit Anna Myrte eerst op de angst- en pijncultuur die rond het bevallen is ontstaan. Ze ontdekt dat het helemaal niet nodig is dat de bevalling uiterlijk 24 uur na het breken van de vliezen moet plaats vinden en dat de angst daarvoor haar in een vicieuze cirkel deed belanden van spanning en vermoeidheid. Dat daardoor de bevalling juist meer werd uitgesteld en gemedicaliseerd en dat alles in onwrikbare protocollen werd geperst. Zoals ze het zelf verwoordt: ‘Door één stap van mezelf vandaan te zetten, volgde er vele stappen. De balans was zoek.’ En: ‘De kans op een 100% natuurlijke bevalling neemt enorm af door naar het ziekenhuis te gaan. Een barende vrouw heeft stilte nodig, privacy en een spaarzaam verlichte omgeving. Ze moet zich op haar gemak voelen, vergezeld door mensen met wie zij zich vertrouwd voelt. En ze moet zeker niet het gevoel hebben geobserveerd te worden. De condities in het ziekenhuis zijn hier vaak het tegenovergestelde van.’
