In het kort

Vlog Bettina Breunig

George Clooney

Naar de top van de Mount Everest

Het belang van natuurlijke geboortehormonen

De geboorte als overval

Geboorte is geen ziekte

Stel je eens het beeld voor van een vrouw die gaat bevallen. Wat zie je dan voor je? Een ziekenhuis scenario met veel groene jassen? Een knappe dokter die een vouw aanmoedigt te blijven persen? Ik vermoed dat je verhalen verwacht van overweldigende emoties, grappige situaties of dramatische gebeurtenissen.

Voor mij als verloskundige is het begin van het leven een normale en natuurlijke gebeurtenis, maar het is ook heel speciaal.

Dit is wat er bij mij opkomt als ik aan een bevalling denk. Los van de setting zie ik een heel sterke en moedige vrouw die ‘opstaat’ om haar persoonlijke uitdaging aan te gaan. En ik zie dat ze haar innerlijke kracht gebruikt om dat proces te voeden. Dus mijn rol als verloskundige is eenvoudigweg om aan haar zijde te staan. Ik help haar om de ruimt een het vertrouwen te vinden die ze nodig heeft om haar uitdaging aan te gaan.

De Laat me je eens meenemen op een reis. Stel dat je je aan het voorbereiden bent op een grote onderneming. Je wilt de Mount Everest beklimmen. Je verzamelt alles wat je nodig hebt. Je vindt een betrouwbar partner om je te begeleiden en jij bepaalt het moment waarop jullie de reis gaan beginnen. Dit is precies wat een baby doet tijdens de negen maanden zwangerschap. En wanneer de tijd gekomen is, aan het eind van de zwangerschap, besluit de baby dat het grote moment dáár is. De toenemende weeën bepalen het tempo, maar er zijn altijd pauzes tussenin waarin moeder en kind kunnen rusten en op krachten kunnen komen. Het is een reis die ze samen moeten volbrengen en het is een heel noodzakelijke reis die vertrouwen opbouwt en een ongelooflijk diep gewortelde band.

Als ze hun bestemming bereiken, verandert alles. Koude lucht vult de longen van de baby; er is helder licht en er zijn harde geluiden. Maar omdat de moeder altijd dichtbij is, voelt de baby de geruststelling van haar hartslag, haar vertrouwde stem, haar warmte en haar liefde.

Laat me je nu wat vragen. Stel dat 50% van alle mensen onder onnatuurlijke omstandigheden zouden sterven? Stel dat mensen de datum en de tijd zouden vaststellen waarom ze deze wereld wilden verlaten. Hoe zou de maatschappij hierop reageren? Er zou zeker heel veel discussie ontstaan. Toch is het een feit dat wereldwijd meer dan 50% van de baby’s op een onnatuurlijke manier geboren wordt. En de maatschappij accepteert dit. Het is de norm van de moderne verloskunde. Dat leidt tot de indruk dat de manier waarop wij onze baby’s geboren laten worden gewoon een kwestie is van persoonlijke voorkeur. Vandaag de dag weten we wat het gevolg is van een gebrek aan natuurlijke geboortehormonen voor de binding tussen moeder en kind, bijvoorbeeld op de toegenomen kans op overgewicht en op diabetes, later in het leven.

Laten we nu teruggaan naar onze tocht naar de top van de Mount Everest. Stel je dan voor hoe een baby zich voelt bij een keizersnee of bij een ingeleide of geplande bevalling. Iedere dag die het kindje niet zelf heeft uitgekozen, betekent een plotseling begin van de reis. Het heeft geen tijd om zich voor te bereiden en de spullen te pakken en wordt meteen vanaf het begin opgejaagd. Het krijgt geen pauze bij het eerste of tweede basiskamp en wordt gedwongen om zo snel mogelijk de top te bereiken. En als het daar aankomt, is het koud, er is fel licht en de baby moet ademhalen zonder dat het de kans heeft gehad om zich geleidelijk aan te passen aan de ijle lucht.

We weten allemaal dat er situaties zijn waarbij ingrepen nodig zijn of waar een keizersnee de enige mogelijkheid is. Maar natuurlijk doet het er toe op wat voor manier we op Aarde komen. En het is mijn wens dat ieder vrouw zich bewust is van de impact en het belang van haar beslissing over hoe ze haar kind op deze wereld wil laten komen. Want geboorte, liefde en dood zijn geen ziektes. Ze vormen de drie belangrijkste elementen van onze bestemming.